Mustafa Koç, ebedi yolculuğuna mahşeri bir kalabalıkla uğurlanırken herkes gibi ben de düşündüm. Soğuğa, kapalı yollara ve devlet erkanı katılacağı için alınan yoğun güvenlik önlemlerine rağmen binlerce kişi güle güle demeye gelmişti.

Yine pek çok yazı kaleme alındı. Vehbi Koç ve Sevgi Gönül’ün cenazesinde de tabuta sarılan Osmanlı sancağından, cenaze namazının Mustafa Koç’un sık sık ziyaret ettiği Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tatbikat Camii’nde kılınmasına kadar pek çok detayı okuduk. Ben bir şey yazmayı düşünmüyordum. Ta ki cenaze aracına binen iki kız çocuğunu görene kadar.

* * *

O gün, oğlunun acı haberini aldıktan sonra ilk kez dışarı çıkan bir anne vardı camide. Çiğdem Simavi, oğlunun yanından ayrılmayı reddetmiş üç gece Amerikan Hastanesi’nde kalmıştı. Cenaze töreninde gelini Caroline ve torunları Esra ile Aylin Koç’la yan yana duruyordu. Ayakta durmakta o kadar zorlanıyordu ki… Mavi gözlü, güler yüzlü patronun annesi, eşi ve kızları el ele acılarını paylaşıyordu.

Zincirlikuyu’ya doğru yola çıkılacakken Mustafa Koç’un hayatındaki en önemli bu dört kadın birlikte araçlarının önüne geldi. Orada cenaze namazından henüz dönemeyen şoförü beklerken omuzlarda taşınan Mustafa Koç’u gördüler. Beyaz cenaze aracı hemen yanımızda duruyordu. Esra ve Aylin, cenaze aracında yakınları için ayrılan bölümü görünce babalarına son yolculuğunda eşlik etmek istediler. Kimse fark etmeden cenaze aracına oturup, babalarının gelmesini beklediler.

Sonradan fotoğraflarını gördüm; baba Rahmi Koç ile küçük kardeş Ali Koç’un tabuta verdikleri omuzları… Rahmi Bey, bütün metanetine rağmen eğilmiş, üzerindeki kalın giysilere rağmen sanki bir beden küçülmüştü. Ali Koç’un elini bir an olsun ağabeyinin tabutundan çekmeyişi…

Sonra iki kızın bekledikleri baba, Osmanlı sancağına sarılı vaziyette geldi. İmam ön koltuğa oturdu. Ve o beyaz cenaze aracı kalabalığı yararak gözden kayboldu.

Ölenlerin ardından hatıra dilenmek

Ölümle birlikte perde kapanıyor sanıyoruz. Evet, gelecek bölümler yok ama geçmişten hatıraların peşine düşülemez mi? Düşülür. Hatta her yakınını kaybeden hatıra avcılığına soyunur. Gideni, yeniden var etmenin bir yoludur bu. Yeni anılar yaratılamayacağı için belki de tek yolu eski hatıraları toplamaktır. Bir koleksiyoner gibi…

Aile, taziye dileklerini metanetle kabul ederken, araya bir anı sıkıştıran herkesi pür dikkat dinledi. Hatıra avcılığı… Gidenin yaşamını artıran illüzyon… Nazik bir tebessümle dinledikleri bazı hatıralar, gözlerinde hemen yanıp sönen birer mutluluğa dönüştü.

Yanımdaki arkadaşım, Mustafa Koç’un büyük kızı Esra’ya, babasının kolundaki dövmelerden yazımda söz ettiğimi anlattı. Tabii ki hiçbir şey okumamıştı. Arkadaşım, babasının sağ kolundaki EMAC (Esra, Mustafa, Aylin, Caroline baş harfleri) dövmesini yazdığımı da anlatınca Esra Koç, bana döndü. “Evet” dedim, “Büyük kızım Esra’nın tasarımı, diye anlatmıştı daha önce. Ben de yazdım.”

Gözlerde hemen yanıp sönen kısa mutluluklardan biri daha… “Öyle mi? Benim tasarladığımı anlattı demek…” dedikten sonra hüznün ve mutluluğun birbirine karıştığı bir tebessümle baktı yüzümüze.

Protokolde Rahmi Bey’in yüzünde de aynı belli belirsiz yanıp sönen yeni keşfedilmiş hatıralar…

Gideni, çoğaltmanın bir yoludur onun başkalarıyla hatıralarını dinlemek. Herkes evine çekildikten sonra?.. Evet, acılar keskinleşecek… Ama bir küçük mutluluk pırıltısı yaratacak olsa da Mustafa Koç’un anıları her zaman çoğalarak gelip onları bulacak.

Aile albümünden…

Vehbi Koç ve Sadberk Koç torunlarıyla.

Suna ve İnan Kıraç’ın düğünü.