Bize çok kötü bir şey oldu: Bize hiçbir şey olmuyor!

Karışık mı geldi kulağa? Bir daha deneyeyim. Bize öyle bir şey oldu ki ne olursa olsun hiçbir şey olmuyor bize.

Herkeste bir kaçış, bir kendini eğlenceye gömüş, bir “Güleriz ağlanacak halimize” deyip deyip ağlanacak halimize gülmeler…

Benzetmek gerekirse, kolumuz kırılmış ama biz üzerine yara bandı yapıştırıp günlük hayata gömülüyoruz. Ya da kanser olmuşuz ama ıhlamur kaynatıp içiyoruz.

Kolay değil, neredeyse 40 yıldır bitmeyen bir terör… Binlerce ölü… Binlerce yaralı… Bitti derken bitmeyen, barıştık derken yeniden kavgaya tutuşulan… Bitmeyen düşmanlıklar… Sebebi bile unutulmuş kavgalar tüm şiddetiyle devam ediyor.

Kendi yerli terörümüz yetmezmiş gibi kan gölüne dönen komşularımız sayesinde terör de ithal eder duruma geldik (içimizde yaşanan mülteci dramları da tüy dikti üstüne). Canlı bombalarla gencecik bedenlerimiz havalara uçtu. Ne acı ki havaya uçuşlarını izledik. İzledik derken fiili tam ve asıl manasında kullanıyorum. Kameralar kayıttayken, halay çekerken havaya uçtular.

Evet, Ankara Garı önünde gerçekleşen intihar saldırısından söz ediyorum. O saldırının ardından, psikiyatr bir arkadaşım kendisini görmeye gelen İngiliz bir kadından söz etmişti. Eşinin işleri nedeniyle Türkiye’de yaşayan kadın, Ankara’daki terör saldırısının ardından ağır bir bunalıma girmiş ve bir uzmanı görmeden günlük yaşamına devam edemiyordu.

Yanlış anlamayın, insanları arsızlıkla, yüzsüzlükle falan suçlamıyorum. Bu kadar çok acıya bulanınca, hayatta kalmak için bu savunma mekanizmalarına mecburuz. Yoksa toplu halde köprüye çıkıp atlamamız gerekirdi. Çünkü tek acımız terör ve şiddet değil. Tecavüzler, ensest vakaları, boğulan mülteciler, işkenceye uğrayan hayvanlar, madenlerde ölen insanlar, yollardaki çukurlar, kesilen ağaçlar, asfalt ve betona dönüşmüş mahalleler, gökyüzünü görmemize engel gökdelenler…

Ama siz de görmüyor musunuz; çok kolay yalan söylüyor, çok kolay hakkımız olmayanları alıyor, çok kolay öfkeleniyor, çok kolay (sosyal medya da sağ olsun) birbirimize hakaretler yağdırıyor, çok kolay kanunları hiçe sayıyor, çok kolay ölüyor, çok kolay öldürüyoruz.

İşte bu kötü! Bu kadar kötülüğe bulanmak, ona maruz kalmak, masumiyeti kaybetmek ve iyiliği dileyememek…

* * *

Ne zaman bir bomba patlasa, bir saldırı olsa Yeni Zelanda’dan Peru’ya, Güney Afrika’dan Danimarka’ya dünyanın farklı yerlerinden arkadaşlarım arayıp soruyor. Fransız bir arkadaşım, Paris saldırısından sonra daha da duyarlılık göstermeye başladı. Empati başka şey, tecrübe başka bir şey tabii… Çok yakın İtalyan bir arkadaşımın (Dody) annesine inme inecek benim yüzümden. Zavallı kadın her bombada kızını arıyor bana ulaşabilmek için. Geçen yaz, Dody İstanbul’a gelmeden bir gün önce Dolmabahçe Sarayı’na bombalı saldırı olmuştu. Tatil boyunca annesini günde üç öğün aradık, yine de içi rahat etmedi kadıncağızın.

Şimdi muhtemel savaş senaryoları konuşulurken, sanki manavdan elma almaktan söz ediyormuş rahatlığıyla Üçüncü Dünya Savaşı diye tutturulurken, yemin ediyorum elin oğlu bizim için daha çok üzülüyor. Biz kanserimize ıhlamur kaynatmış, kolumuzun kırığına yara bandı yapıştırmıştık oysa! Sorun yoktu!

Alman bir arkadaşım bıktığı için “Artık sana yazmıyorum. Facebook’ta aktif misin ona bakıyorum” dedi. Bu ne demek biliyor musunuz? Bizim acılarımız, başkaları için de olağanlaşmaya başladı.

Peki ne olacak? Bilmiyorum.

Hani kolektif bilinç vardır ya, ondan yola çıkarak kolektif kader var mıdır diye sorup duruyorum kendime. Sırf bu coğrafyada doğduğum için razı gelmem gereken kader… Bu coğrafyanın kaderidir keder.

Bir ruh 700 kere dünyaya gelebiliyormuş diye okumuştum bir yerde. Alması gereken her dersi alana kadar. Milletçe alamadığımız ders nedir ki acılarımız sürekli tekrar ediyor?

Neyse… Savaş mavaş çıkarsa yanarız. Siz yine de markete gidip alışveriş edin, evinize stok yapın. Bolca yara bandı ve ıhlamur almayı unutmayın.

Cenaze aracının üzerinde eğlenenleriz biz. Kabul edin; güzel delirdik.